Czas na małą lekcję historii! Hodowla owiec jest jedną z najstarszych form rolnictwa i datuje się ją na około 10-11 tys. Lat temu. Owce były pierwotnie hodowane wyłącznie jako pożywienie dla ludzi. W starożytnym Egipcie, Mezopotamii i Grece hodowla owiec była już jednak rozwiniętą działalnością. Właśnie w czasach starożytności ludzie zaczęli doceniać te zwierzęta za ich wełnę. W średniowiecznej Europie owce były ważnym elementem gospodarki, zwłaszcza w krajach takich jak Anglia, gdzie hodowla owiec dla wełny była kluczową gałęzią przemysłu. W XVIII i XIX wieku nastąpił rozwój różnych ras owiec, bardziej przystosowanych do produkcji wełny czy mleka.

Alpaki hodowane były natomiast w Andach w Ameryce Południowej od co najmniej 6000 lat. Pierwotnie były to zwierzęta używane przez rdzenną ludność dla wełny i jako zwierzęta juczne. W okresie imperium Inka, alpaki były uważane za bardzo cenne zwierzęta i ich wełna była używana do produkcji wysokiej jakości tekstyliów. W XIX wieku natomiast alpaki zostały sprowadzone do Europy i innych części świata, gdzie zyskały popularność ze względu na jakość ich wełny.

Jedwabniki, z których tworzy się jedwab, początkowo były tajemnicą strzeżoną przez Chińczyków. Hodowla tych owadów jest praktyką starającą się aż 5000 lat wstecz.  W około VI wieku n.e. tajemnica produkcji jedwabiu rozprzestrzeniła się na Koreę, a później na Japonię i Bizancjum. Do średniowiecza, hodowla jedwabników rozprzestrzeniła się w Europie, chociaż nigdy nie osiągnęła tak dużej skali jak w Azji.  Rozwój technologii i handlu międzynarodowego spowodował, że jedwab stał się bardziej dostępny, ale hodowla jedwabników nadal jest ważna w niektórych częściach świata.

Każda z tych form hodowli ma bogatą historię i znaczenie, które ewoluowało przez wieki. Wszystkie wpłynęły na rozwój tekstylnego przemysłu i mają różnorodne zastosowania w dzisiejszym świecie.